Wellness with consequences (Ned 4)
4. … en het resultaat.
Ik leg je eerst nog even uit hoe we te werk gaan want het moet meteen goed zijn, anders loop je levenslang met verknoeide brandmerken rond.
Je verhit de M boven de vlam van je aansteker terwijl je langzaam van eenentwintig tot dertig telt en dan duw je het brandmerk hard in je huid terwijl je dat tellen herhaald. We beginnen met je rechterheup dus zorg dat je links en achter tegen iets staat zodat je je niet kunt wegtrekken want dat is een spontane, te verwachten, reactie.
Ik weet niet hoor, zou het toch niet beter zijn dat jij het doet, ik betrouw mezelf zo niet… stel dat ik het niet goed doe… dan loop ik levenslang met een vernedering bovenop de vernedering rond en ben jij ontgoocheld omdat je eigendomsteken niet zo duidelijk is als gewenst.
Nee, stel dat ik mijn vingers verbrand door dat tuigje dat je in elkaar geknutseld hebt, ik ben niet gek hoor, brandwonden doen ontzettend pijn en genezen niet zo makkelijk.
Nee, nee, doe jij maar; Meesteressen beslissen en slaven werken, zo hoort het. Bovendien is het nog een extra vernedering als je het zelf moet doen… Stel je voor dat iemand, liefst een Dom natuurlijk, je binnen enkele maanden of jaren vraagt hoe je aan die brandmerken komt en je moet toegeven dat je het zelf, op bevel, deed… is toch een vernedering boven op de vernedering? Dat risico loop je dan bovendien vanaf nu permanent, geil hé.
Om zeker te zijn dat de verhittingstijd voldoende was werd er eerst nog een test gedaan op een schelletje Zwarte Woud ham… ik slikte even want het resultaat was indrukwekkend. Met een sardonische lach kreeg ik te horen dat mijn toespijs vanavond dus zou aangepast zijn aan mijn toestand.
Weten jullie hoelang het duurt om van eenentwintig tot dertig te tellen ? Ja, natuurlijk elf seconden, dat weet iedereen; maar wat niemand weet is hoelang het gevoelsmatig duurt als je ondertussen een gloeiend voorwerp op je heup gedrukt krijgt… elke seconde lijkt meerdere minuten te duren, je houd je adem in, bijt op je tanden, het zweet breekt je uit, kortom, je ganse lichaam wordt ontregeld.
Gelukkig kreeg ik een lange pauze om me te herstellen… alhoewel… de brandende pijn bleef me constant herinneren aan hetgeen ik doorstaan had en verhoogde de onrust over het nog te doorstane.
Het zal dan ook niet verbazen als ik stel dat mijn piemel een piemeltje geworden was toen het tijd werd mijn pik, zal ik in de toekomst nog wel van een pik kunnen spreken ?, te markeren met het eigendomsbrandmerk van mijn vrouw.
Met gespreide benen ging ik dwars op een bankje zitten zodat mijn piemel op een vaste ondergrond lag. Mijn vrouw is zeer praktisch aangelegd en denkt ook aan alles… ze bond mijn benen ter hoogte van de voeten en knieën dusdanig dat ik niet kon recht springen of de dijen sluiten. Het onooglijke stukje vlees dat overbleef van mijn tot voor kort nog zo fiere pik trok ze met duimen en wijsvingers zo groot en plat mogelijk om een mooi, egaal, oppervlak te creëren en het wegtrekken te verhinderen.
Al die voorbereidingen bleken hoogstnodig want een penis bleek, fysiek, nog veel gevoeliger dan een heup en, psychisch, duizend maal ingrijpender met de hersenen verbonden dan een heup.
Toen ik eindelijk weer op mijn benen stond en met wankelende stap, mijn knieën knikten nog een beetje en mijn dijspieren sidderden nog na, naar mijn kleren toe wou lopen werd ik op een vriendelijke maar besliste wijze tot staan gebracht.
Je blijft voor de rest van de dag in je blootje rondlopen, ook als je op het terras een sigaretje wilt gaan roken, dat zal je hopelijk een beetje afremmen want je komt nauwelijks nog toe met een pakje per dag. Denk nu niet dat ik je enkel wil vernederen, het is ook een daad van medeleven want die kledij zou toch maar over je brandwonden schuren; me dunkt dat je het zo al lastig genoeg hebt.
Dek de tafel maar voor het avondbrood, voor mij enkel zoetigheid en voor jou de aan de gelegenheid aangepaste hesp, zelf moet ik ze niet, ik vind dat ze een verbrand geurtje heeft. Maar lik me eerst even klaar, ‘k weet niet hoe het komt maar ik voel me geiler dan ooit… de berglucht misschien ?
Na het eten wou ze nog een wandeling maken zei ze, ik mocht en kon niet mee gezien mijn kledij, of eerder het ontbreken er van. Plan ondertussen onze uitstap voor morgen zei ze, benieuwd of het een autoritje of een lange wandeling zal worden…