Het genootschap (1)
Deel 1 De nieuwjaarsborrel
Begin januari Juliëtte is op de nieuwjaarsborrel van het ziekenhuis waar ze werkt. Samen met haar collega’s neemt Juliëtte het afgelopen jaar door en luistert naar de toespraak van de bestuurder. Eigenlijk is het meer een soort verplichting maar toch. Juliëtte drinkt gezellig maar toch wat ongeïnteresseerd een glaasje rode wijn. Ze krijgt complimenten van haar collega’s over de keuze van haar outfit. Voor de gelegenheid heeft Juliëtte niet eens een spijkerbroek aan maar een klassiek zwart jurkje met daaronder zwarte naadkousen gestoken in zwarte pumps. Wat haar collega’s niet zien is dat ze onder haar jurkje een speciale zwart kanten cocktail body van Sonata draagt. Om haar hals draag ze een hanger met daarin een parel. Nee, niet zo maar een parel, maar een zwarte parel. Ze heeft deze gekocht in een klein achteraf winkeltje in Goes. Om Juliëtte heen hangt de geur van narcissen van haar favoriete parfum Pure Poision.
Ondanks de saaie nieuwjaarsborrel voelt Juliëtte toch een licht opgewonden gevoel. Er hangt iets in de lucht maar Juliëtte kan het niet echt duiden. Na de nieuwjaarsborrel besluit ze samen met haar collega’s wat te gaan drinken in de stad. Ze gaan naar grand café Jersey. Binnen is het gezellig druk. Samen met haar collega’s hangt Juliëtte aan een van de hoefijzers aan de zijkant van de bar. De rode wijn maakt toch wat licht in het hoofd en op de muziek beweegt ze als vanzelfsprekend sensueel. Ze heeft niet in de gaten dat aan het eind van de bar een man naar haar zit te kijken. Hij observeert haar aandachtig. Hij bestudeert de kleding en de contouren van haar lichaam. Juliëtte heeft het naar haar zin en let eigenlijk niet echt op de tijd. Juliëtte heeft besloten het niet al te laat te maken omdat ze morgen een dagdienst moet draaien om 8:00 uur.
De avond vordert het wordt steeds gezelliger en de rode wijn maakt Juliëtte steeds losser. Het gevoel voor tijd en ruimte vervaagd. Plots realiseert Juliëtte dat het 1:00 uur is en eigenlijk tijd is om te gaan. De ochtenddienst morgen begint te naderen en ze wil nog wat slapen alvorens ze weer in haar dagelijkse routine stapt. Juliëtte loopt om de bar heen alwaar ze haar jas heeft opgehangen. Ze loopt langs de laatste bezoekers in het gedempte licht aan de bar. Plotseling hoort Juliëtte een voor haar onbekende stem; “Mademoiselle, mag ik u complimenteren met uw kledingkeuze. Stijlvol en sensueel mag ik wel zeggen. Er zijn niet veel mensen die een dergelijke body met zoveel élégance kunnen dragen als u.”
Enigszins verbouwereerd kijkt ze de onbekende man aan. Juliëtte vraagt zich af hoe hij kan zien dat ze een body aanheeft. Sterker nog hoe weet hij wat voor soort body zij aan heeft. Dit is een bijzondere body die je niet zomaar in elke winkel kan kopen. Wie is deze onbekende man eigenlijk? Toch wat uit het veld geslagen door deze opmerking stamel ze wat woorden uit, welke lijken op dank je wel. Juliëtte trekt verbouwereerd haar jas aan en wil zich omdraaien om weg te lopen. De onbekende man zit nog schijnbaar onbewogen op zijn kruk met in zijn hand een wit kaartje. De man overhandigt haar het kaartje. Vervolgens staat hij op en loopt weg van de bar en verlaat het grand café. Verbouwereerd en vol ongeloof kijkt ze hem na. Niet goed wetend wat ze nu moet doen. Moet ze achter hem aan? Wie is hij? Waarom krijgt ze dit kaartje?
Het is een wit business kaartje met daarop in sierlijke letters geschreven “Het Genootschap”. Op het kaartje staat geen naam alleen een datum een tijdstip. De datum is vandaag om 14:00 uur. Het bezoekadres is hetzelfde als van het ziekenhuis waar Juliëtte werkt. Het vermelde kamernummer 4.30 kent ze niet. Op de achterkant van het kaartje staat in het Frans een kort tekstje geschreven. “Quoi de plus joli qu’une femme qui dit oui, rien qu’avec un baissement de paupières.” Enigszins verbaasd vraagt Juliëtte zich af wat ze met dit kaartje moet. Wat heeft dit te betekenen. Eigenlijk is het ook wel spannende ervaring, ook al weet ze niet waar dit toe zal leiden.
Ze stopt het kaartje in haar envelop handtas. Onbedoeld met een lichte blos op haar wangen en een onbestemde tinteling in haar onderbuik loop Juliëtte terug naar de collega’s. Van haar vriendin Saskia krijgt ze een knipoog en een instemmend knikje. Zou Saskia hier meer van weten? Of heeft ze enkel de ontmoeting met deze vreemde onbekende man gezien. Onderweg naar huis maakt het onbestemde witte kaartje met de tekst toch nieuwsgierig. Wie is toch die vreemde onbekende man die haar zo aansprak en het kaartje overhandigd heeft. Wat is het genootschap? Wat houdt het genootschap eigenlijk in? Wie maken deel uit van het genootschap? Saskia wellicht ook?
Wordt vervolgd……………………………….
Juliëtte